Ik ben geboren in 1974 in Luxor in een gezin met vijf zussen en de jongste een broertje.
We hadden net genoeg om van te leven omdat mijn vader wat kon werken. Mijn leven veranderde totaal toen mijn vader plotseling overleed; ik was negen jaar oud.
Er was geen inkomen meer en als oudste zoon in het gezin moest ik vanaf toen gaan werken want zo ging en gaat dat soms nog steeds  hier. In een winkel in de Souk (markt) heeft een lieve man mij in dienst genomen en ging ik iedere dag, na schooltijd, werken tot tien uur in de avond. Gelukkig leerde ik gemakkelijk en heb ik er in die jaren ook nog een “Agriculture Study” bij kunnen doen naast het werk.

Deze man, die als een vader voor mij was, is helaas onlangs overleden (lente 2020). Voor mij voelt dit alsof er een van mijn handen gebroken is. We hebben 38 jaar lang samen in de winkel gewerkt en meestal bracht hij mij iedere avond thuis op zijn motor. Mijn moeder, die een paar jaar geleden overleden is, stond dan altijd voor het huis op mij te wachten.
Er stonden daar bijna geen huizen en als ik in de avond soms alleen naar huis moest dan floot of zong ik om geen angst te voelen. Na de dood van mijn vader verkocht mijn moeder wat thee, chips en snoep aan huis en ze vlocht zelf manden van dadelbomentakken. Zo konden wij net rondkomen.

Het waren redelijk  goede tijden totdat de oorlog uitbrak in Irak. Zelf was ik toen 15 jaar oud en was sinds mijn 9e alleen maar bezig geweest met het gezin proberen te onderhouden.
Er veranderde iets in mij en het gevoel kwam weer terug om anderen ook te helpen.
Mijn ouders waren erg sociaal en zagen het als een levensmissie om vooral daklozen te helpen, wat een groot probleem was in die tijd. Ze hielpen deze mensen aan eten en ze konden bij ons douchen en soms blijven slapen. Zo konden zij zich weer wat mens voelen, zoals mijn ouders zeiden en mij lieten zien. Mijn moeder heeft de hulp aan anderen altijd voortgezet en mijn ouders waren dan ook mijn grote voorbeeld. Door hun voorbeeld voel ik mij tot op heden dan ook vooral aangetrokken tot de dakloze mensen. In ons eigen project nu zullen we deze mensen ook altijd proberen te helpen.

De eerste levensbehoeften van mensen die in armoede leven is eten, kleren en in vrede kunnen slapen onder een dak. Er is hier helaas veel armoede binnen vooral grote gezinnen maar gelukkig is er ook een uitgebreid sociaal systeem: mensen zijn onderling sterk met elkaar verbonden. Helaas vallen de daklozen echter vaak uit de boot omdat ze meestal niemand meer hebben.

Teveel kinderen en een slecht educatiesysteem zijn in dit land de grootste problemen.
Er zijn nog veel te veel mensen analfabeet en dit is een belangrijke oorzaak voor de armoede die er is: mensen kunnen daardoor weinig of geen werk vinden.

In de eerste plaats zijn mensen in armoede situaties aan het overleven en proberen ze brood op de plank te krijgen. Bij een deel van deze mensen komt spiritualiteit niet aan de orde omdat ze alleen maar aan het overleven zijn. Maar bij een grote groep is er veel waardigheid en het schikken in je lot…geloof en spiritualiteit zijn heel belangrijk voor deze mensen.
Zelf ben ik erg aangetrokken tot de daklozen omdat zij zonder uitzondering spiritueel zijn.

Ze hebben meestal psychosociale of psychiatrische problemen maar dat maakt hen juist bijzonder. In contact met hen kunnen wij elkaars harten lezen.. Wij kunnen hen helpen op een materiële manier maar zij helpen mij op een spirituele manier; doordat je bijvoorbeeld met vragen in je hoofd te zit en zij geven jou zonder woorden het antwoord.

Het doel van het via ons project opgezette schooltje, in een klein dorpje binnen Luxor, is om kinderen vanaf jonge leeftijd, 4 jaar, al goed proberen op te leiden. Het belangrijkste in deze maatschappij is om ze ‘juist gedrag’ te leren, zodat ze vanwege de armoede en schrijnende omstandigheden thuis niet hun toevlucht zoeken in probleemgedrag, verslavingen en dergelijke. Kinderen in armoedesituaties zijn extra kwetsbaar om in probleemsituaties terecht te komen en dit hopen wij te voorkomen. Alles begint bij goede educatie!

Voor het schooltje hebben wij nu alles wat we nodig hebben…goede leerkrachten en de Imam van deze gemeenschap geeft extra lessen. We willen graag een tweede verdieping bouwen waarin we een medische post willen starten. Er is verder niets in dit dorpje en de mensen zien dit gebouw niet alleen als een schooltje maar als een sociaal centrum waar ze elkaar kunnen ontmoeten. We hopen in dit nieuwe gezondheidscentrum ook alfabetiseringslessen te kunnen geven, alsmede huiswerkbegeleiding en informatie voor ouders over gezondheid, hygiëne en opvoeding. Graag zouden we zien dat er een dokter en een verpleegster voor eerste medische hulp verbonden zijn aan het centrum en willen we extra hulp aan gehandicapten bieden.